Kloostercel als metafoor - Monastery cell as metaphor 20220117

 Kloostercel als metafoor

Monastery cell as metaphor

ONLINE Sangha avond
Maandag 17 Januari 2022   (English below)
 
Dierbare vrienden,
Maanden geleden deelde ik op een van de maandagavonden het volgende met jullie, het was een innerlijke openbaring voor me. Ik zei, dat ik in mijn voeten (en de slechte gezondheid daarvan) mijn meditatiegrot gevonden had, mijn kloostercel. 
Terugkijkende op mijn leven, heb ik talloze kloostercellen bezocht maar ben ik daar steeds ook altijd weer van weggetrokken. Was het steeds een vlucht omdat ik uiteindelijk de beperkingen, die eigen zijn aan een kloostercel en kloosterleven, niet uit wilde of kon houden? 

Een kloostercel is een kleine kamer met een bed, een tafel/stoel, een lamp, een waterkraan, een kruisbeeld aan de muur, een raam. Dan nog twee habijten, en veel meer hebben monniken niet. Als dit je allemaal tegenstaat, wordt de kloostercel heel, heel erg benauwend en benard. 

In de Karmelregel lees ik het volgende over de “cel”: “Laten zij (de monniken) ieder afzonderlijk in hun cellen blijven of in de buurt daarvan, dag en nacht in de Wijzing van de Heer zich bezinnend en in gebeden wakend, tenzij zij met andere rechtmatigheden bezet zijn”. 

Ik zit in mijn stoel omdat ik niet meer kan lopen. Ik oefen mij in een “ja” maar heel veel moeite blijk ik daar niet voor te hoeven doen, hetgeen mijzelf verbaast. Er “is” vaak een “ja”, ik accepteer, ik draag de pijn. Het maakt me dankbaar, mild, ik word lichter van aard, ik word opgenomen en verheven in iets groots dat van alle windrichtingen en alle tijden is. Op de momenten dat ik wel even gevangen zit in een “neen”, zit ik maar gewoon in mijn cel, neem ik mijn voeten in mijn handen, maak ze warm, en probeer ze te accepteren, precies zoals ze zijn. En ben ik ook dankbaar voor de 63 jaar nooit aflatende dienst die ze me hebben bewezen. Soms denk ik ook: had ik ze maar eens eerder bedankt.  

Zit jij ook in een kloostercel? Waaruit bestaat die kloostercel? En wil je daaruit weg? Ik wil niet (!) suggereren dat je persé in die kloostercel zou moeten blijven. Maar ik ben wel  benieuwd of het ook mogelijk is dat juist een “ja” je veel meer zou kunnen brengen

Uitziend naar de gelegenheid om met jullie de mediteren en te delen,
Warme groeten,
Felix Punt

Je bent welkom  online (mail svp voor een link)

De indeling van de avond is:
19.30: aankomen, ontmoeting en thee
20h00   Introductie van het thema
Geleide meditatie, stille meditatie, 
ca 21h00.  dharma-sharing
ca 21h30  afsluiting 

Wanneer we mediteren hebben we een gelegenheid om te oefenen, om te ervaren dat we meer zijn dan ons denken en voelen.
Als we mediteren creëren we een veilige, open ruimte waarin je geest kan ontspannen en kan waarnemen.
Je hebt alles in je om helder te kunnen zien, horen en denken.
Je bent groter, wijzer en stabieler dan je denkt.                          

Monastery cell as metaphor
 
Dear friends

Several months ago, on one of our Monday evenings, I shared following with you. It was an inner revelation. I told that in the bad health of my feet, I had found my meditation-cave, my monastery cell. 
Looking back at my life, I have visited countless monastic cells but always after a while I also moved on again. Was it always a flight, because I could not stand all the limitations which are given with monastic cells and monastic live? 

A monastic cell is a small room with a bed, a table/chair, a lamp, a water tap, a crucifix on the wall, a window. Than also two cloths – that’s all that monks possess. If this is not enough for you, you’re gonna have a very hard time inside the monastic cell

In the tradition of the Karmel (religious order of monks and nuns), there are the following prescriptions about cells. “Let them (the monks) each individually remain in their cells or nearby, day and night contemplating about what Gods wants from them, and pray, unless they are occupied with other practical duties.”

I am sitting in my chair because I can’t walk anymore. I practice saying “yes” to it, but as a surprise: I don’t have to put much effort in being able to do so. There often ís a “yes”, I accept, I endure the pain. It makes me grateful, mild, I become lighter, I am taken and uplifted in something Great, eternal and all compassing. In other moments where I indeed ám trapped in a “no”, I just sit in my physical monastic cell, take my feet in my hands, warm them, trying to accept my situation, just as it is. And I am also grateful for 63 years of being able to walk without any problems. And I think: I wish I had thanked my feet in earlier years. 

Are you also in a monastic cell? What is your monastic cell? Do you want to leave this cell? I don’t want to prescribe for anyone to stay in your monastic cell, regardless of all circumstances and so on. But I am curious about the possibility that staying and saying “yes” to your cell might bring you a lot of good matters/insights … 

Looking forward to meditate and share with you,
Warm regards,
Felix Punt

Monday evening Our Sangha meeting is in 'on-line' (pls mail for a link)

The format of this evening 
19h30: arriving and 'tea'
20h00  Introduction of the theme
Guided meditation, Silent meditation,
ca 21h00.  dharma-sharing
ca 21h30  Closing, 
In meditation we can practice and experience that your insight is there, just stop and allow it to manifest.
You are bigger, wiser and more stable than you think.