Touching self-confidence - zelfvertrouwen aanraken Sangha avond maandag 19 april 2021

Zelf vertrouwen aanraken.  Sangha avond Maandag April 19th, 2021   (English below) Dear friend, is you want to join this Sangha-evening, please send us a mail and we'll send you the link. On the path this morning A little rabbit sits as frozen Waiting to see  who will  Make the first move. Chan Dieu Nghiem   Beste vrienden,   Soms blijft een zin hangen. ‘De beoefenaar die niet genoeg zelf vertrouwen heeft zal zijn aandacht altijd naar buiten richten en rondzwerven, op zoek naar iets.’   Waarom blijft zo’n zin hangen? Deze leraar zegt dat niet de Dharma, niet de leraar, niet de sutra of wat dan ook de bron is, maar jouw innerlijk weten. Dat innerlijk weten is de Boeddha die jij bent. Je thuis.   De weg naar buiten is de weg naar binnen. Ik ben aangekomen, ik ben thuis, in dit moment. Je hoeft nergens naar toe, je hoeft niets te doen   De zin blijft hangen omdat ik er mezelf in herken. In veel situaties komt er eerst een golf van onzekerheid op. Kan ik dit wel? Soms kan ik contact maken met dat innerlijk weten, dat zelf-vertrouwen. Dan komt de vraag in me op: hoe komt het dat ik dat contact met mijn zelf-vertrouwen ben kwijt geraakt?   Dat ben ik aan het onderzoeken. Een van de dingen die regelmatig boven komen drijven is een jeugdherinnering. Ik loop de kerk uit en de zin dreunt na: ‘Heer, ik ben niet waardig, dat gij tot mij komt, maar spreek slechts een woord en ik zal gezond worden’. Die gedachte van ‘niet goed genoeg zijn’ heeft veel water gekregen. Soms ontdek ik ook dat ik best wel een verbinding met dat innerlijk weten heb als ik terugkijk op een onverwacht gesprek dat ik met iemand heb: dat heb ik best goed gedaan. Dan maak ik, zonder aarzelen, de eerste beweging waar het konijn in het gedicht hierboven op zit te wachten.   Dus het is er wel en het is er niet. Het is een doorgaande oefening van luisteren naar mezelf. Bij mezelf te rade durven gaan. Die zin over zelfvertrouwen die ik twee weken geleden las werkt als het geluid van de bel. De bel die mij uitnodigt om terug te keren naar mijn thuis. In het ‘geluid’ van deze zin herken ik iets van mezelf dat ik een beetje kwijtgeraakt was. De zin is ongeveer 1200 jaar geleden geschreven door iemand die vond dat de uitspraak van deze zen-leraar belangrijk was.   Graag wil ik met jullie het luisteren vanuit dit innerlijk weten beoefenen en onze beoefening met elkaar delen. Ik wens jullie een ontspannen zondag Joost Vriens

Je bent welkom  online De indeling van de avond is: 19.30: aankomen, ontmoeting en thee 20h00   Introductie van het thema Geleide meditatie, stille meditatie,  ca 21h00.  dharma-sharing ca 21h30  afsluiting  Wanneer we mediteren hebben we een gelegenheid om te oefenen, om te ervaren dat we meer zijn dan ons denken en voelen. Als we mediteren creëren we een veilige, open ruimte waarin je geest kan ontspannen en kan waarnemen. Je hebt alles in je om helder te kunnen zien, horen en denken. Je bent groter, wijzer en stabieler dan je denkt.

Touching self-confidence   On the path this morning A little rabbit sits as frozen Waiting to see  who will  Make the first move. Chan Dieu Nghiem     Dear friends,   Sometimes a sentence stays in my mind. ‘The practitioner who does not have enough self-confidence will always direct his attention to what is external and wander around and around looking for something.’   Why is it, that this sentence is wandering in my mind and asks my attention? This teacher says that it is not the Dharma, not your teacher, not a sutra or any other written  text that is important. It is your inner knowing, your seeds of Bhuddahood that are already there. Your true home.   The way out is the way in. I have arrived, I am home, in this moment. Nowhere to go, nothing to do.    I think this sentences touches me because deep down I recognize myself in its message.  In many situations there is an instant wave of uncertainty. Can I do this? Am I doing it right? But there are also situations when I do make contact to this inner knowing, this self-confidence. Them I am, as someone put it, in the flow. Friend of myself. This sentence touches the question: how is it possible that I somehow lost contact with that inner self-confidence?   In the well of my mind are floating answers. One of them is a memory of when I was a child. I am walking out of the church, and a sentence fills my mind: “Lord, I am not worthy for you to come to me, but just speak one word and I will be healed.”  The idea that I am not worthy has had a lot of water. Sometimes there is a connection. When I look back on an unexpected situation, a conversation and I realize that I did very well. So it is possible to make the first move, where the rabbit in the poem above is waiting for.   It is there and it is not there. The ongoing practice of listening to myself. To dare to consult myself. This statement about the practice of self-confidence, which I read two weeks ago works like the sound of the bell. The bell who invites me to return to my breath and the home of this present moment. In the ‘sound’ of this sentence I recognize something that I lost, somehow. Somebody wrote the sentence in a text because he thought this was an important insight from a Zen master, 1200 years ago. The seeds of Buddha nature is in me every moment but I need wake-up calls. Just like the spring, that is there all the time and now blooms.   I would like to practice, together with you, this listening from the source of our inner knowing, our home, and share our practice and insights with each other.   I wish you a relaxing Sunday Joost Vriens