Beste Sangha vrienden, Dear Sangha friends (English below)
Soms, als ik ga zitten en na een tijdje terug kan keren naar mijn adem dan schiet me een herinnering uit mijn jeugd te binnen. Ik weet dan nog niets van het boeddhisme, van ademen met aandacht, van Tangh Hoi, van Cuong Lu.
Ik lig in mijn bed en word me ineens heel sterk bwust van mijn adem. De gedachte die in me opkwam was: weer een adem voorbij. Weer een moment dichter bij mijn einde. Dit is een kostbaar moment. De ervaring werd vermoedlijk gevoed omdat in die tijd een neefje van mij was overleden.
Het gevolg van die ervaring was dat ik een tijd lang worstelde met mezelf: ik verspil mijn tijd, deze tijd komt nooit meer terug. Soms is ook de gedachte: ‘je hebt een kans gemist’ sterk aanwezig. Een erg sterke gewoonte-gedachte was geboren.
Thich Nhat Hahn gebruikt in zijn boek het beeld van een kaars. Als je de kaars aansteekt ontstaat er een vlam, die licht en warme uitstraalt. De kaars wordt kleiner, brandt op. Dat kan een metafoor voor het leven zijn: elke dag doe ik dingen en daarvoor gebruik ik energie en uiteindelijk sterf ik en is het voorbij.
Hij nodigt mij uit om niet alleen naar de verticale dimensie te kijken. Het opbranden van de kaars. Kijk ook naar de horizontale dimensie, naar het licht en warmte die je hebt uitgestraald. Naar het effect van je handelen op andere mensen.
Als in de Tibetaanse traditie een dharmaleraar overlijdt wachten zijn leerlingen een paar jaar en gaan dan op zoek naar de voortzetting van deze leraar. Soms laat de leraar een gedicht achter met aanwijzingen. Ze gaan dan op zoek naar een kind. Ze tonen dat kind een aantal spullen, waaronder bijvoorbeeld het theekopje van de leraar. Als de jongen dat kopje ‘herkent’ dan kan hij de voortzetting van die leraar zijn.
Thich Nhat Hahn zegt tegen zijn leerlingen dat ze niet tot zijn dood hoeven te wachten om te zoeken naar zijn voortzetting. Dat is en kwestie van kijken. In de sangha gemeenschap van plum village kun je mijn voortzetting zien. In de mensen die mijn boeken lezen.
De oefening van stoppen en terugkeren tot je thuis nodigt uit om je bewust te worden van jouw licht en warmte, jouw voortzetting. Ik nodig je uit deel te nemen aan deze Sangha-oefening.
Soms, als ik ga zitten en na een tijdje terug kan keren naar mijn adem dan schiet me een herinnering uit mijn jeugd te binnen. Ik weet dan nog niets van het boeddhisme, van ademen met aandacht, van Tangh Hoi, van Cuong Lu.
Ik lig in mijn bed en word me ineens heel sterk bwust van mijn adem. De gedachte die in me opkwam was: weer een adem voorbij. Weer een moment dichter bij mijn einde. Dit is een kostbaar moment. De ervaring werd vermoedlijk gevoed omdat in die tijd een neefje van mij was overleden.
Het gevolg van die ervaring was dat ik een tijd lang worstelde met mezelf: ik verspil mijn tijd, deze tijd komt nooit meer terug. Soms is ook de gedachte: ‘je hebt een kans gemist’ sterk aanwezig. Een erg sterke gewoonte-gedachte was geboren.
Thich Nhat Hahn gebruikt in zijn boek het beeld van een kaars. Als je de kaars aansteekt ontstaat er een vlam, die licht en warme uitstraalt. De kaars wordt kleiner, brandt op. Dat kan een metafoor voor het leven zijn: elke dag doe ik dingen en daarvoor gebruik ik energie en uiteindelijk sterf ik en is het voorbij.
Hij nodigt mij uit om niet alleen naar de verticale dimensie te kijken. Het opbranden van de kaars. Kijk ook naar de horizontale dimensie, naar het licht en warmte die je hebt uitgestraald. Naar het effect van je handelen op andere mensen.
Als in de Tibetaanse traditie een dharmaleraar overlijdt wachten zijn leerlingen een paar jaar en gaan dan op zoek naar de voortzetting van deze leraar. Soms laat de leraar een gedicht achter met aanwijzingen. Ze gaan dan op zoek naar een kind. Ze tonen dat kind een aantal spullen, waaronder bijvoorbeeld het theekopje van de leraar. Als de jongen dat kopje ‘herkent’ dan kan hij de voortzetting van die leraar zijn.
Thich Nhat Hahn zegt tegen zijn leerlingen dat ze niet tot zijn dood hoeven te wachten om te zoeken naar zijn voortzetting. Dat is en kwestie van kijken. In de sangha gemeenschap van plum village kun je mijn voortzetting zien. In de mensen die mijn boeken lezen.
De oefening van stoppen en terugkeren tot je thuis nodigt uit om je bewust te worden van jouw licht en warmte, jouw voortzetting. Ik nodig je uit deel te nemen aan deze Sangha-oefening.
Joost Vriens.
Dear Friends,
It sometimes happens when I meditate and return to my breath a strong memory from my childhood pops up. I am 12 years old then, I know nothing about Buddhism, mindfull breathing, Tang Hoi, Cuong Lu.
I lie in my bed and suddenly I become very aware of my breathing. De thought that arises is: another breath has passed. One moment closer to the moment I am dyng, this life ends. This is a very precious moment. I now think this was connected t the passing away of a nephew of mine.
The effect of this strong experience was that I wrestled with myself: I am wasting my time, this moment never returns. It developed a strong habit pattern of thinking: you did it wrong, you’ve missed a chance.
Thich Nhat Hahn uses in his book ‘no death, no fear’ the metaphor of the flame and a candle. Of you light the candle, there is this flame, that radiates light and warmth. De candle becomes smaller, it burns down.
A metaphor for life, maybe: everyday I take actions, I speak and I think while using my life energy and at the end, the battery is empty and I pass away.
He invites me to look not only to the vertical dimension. The burning and dissapearing of the candle. Look also to the horizontal dimension, to the light and the warmth you’ve radiated. To the effect of my thinking, speaking and doing on other people.
In the Tibetan tradition, whenever a Dharma teacher dies, fellow monks wait a few years and the go and look for the continuation of their teacher. This teacher might have left a poem towards the end of his life containing clues. The disciples go and look of a child. When they find it, they offer him some instruments, such as a bell, his teacup among other things. If the boy ‘recognizes’ that teacup it might be the continuation of that Dharma teacher.
Thich Nhat Hahn says to his students that they don’t have to wait until his passing away to look for his continuation. That is a matter of deep looking. You can see his continuation in his Sangha community in Plum Village and other monaesteries over the world. In the people who read his books.
This practice of stopping and returning to your home invites you te become aware of your light and warmth, your continuation. I invite you to join us.
